بررسی قابلیت کاربرد نانوکامپوزیت های پلیمری در ترمیم بافت سلولی

علم مهندسی بافت ترکیبی از بیولوژی مولکولی و مهندسی مواد است. در بسیاری از کاربردها برای ایجاد یک عضو مصنوعی موقتی برای هسته زایی سلولی به یک داربست نیاز می باشد. برای پایدار سازی محیط پیرامون پلیمر و کنترل تخریب آن ترکیبات پایه با نانو کامپوزیت اضافه شده است. تخریب سریع و فعالیت زیستی خوب این نانو کامپوزیت ها را به یک ماده مناسب برای کاربردهای پزشکی ارتوپدی تبدیل کرده است. افزودن ترکیبات بیولوژیک به یک زیست پلیمر سنتزی، روش مناسبی برای تولید یک داربست زیست فعال است که می توان آن را به عنوان سیستمی در نظر گرفت که همزمان ثبات مکانیکی کافی و میل ترکیبی سلولی بالایی را نشان می دهد. این نانو داربست محیط موضعی مناسبی برای سلول های پیوندی در زمینه رگ زایی و شریان زایی ecm از طریق خوشه بندی سلولی، افزایش ضریب رگ زایی پیرامونی و تقویت زیست پذیری سلول بدون دست کاری ژنی یا مصنوعی به وجود می آورد. در این مقاله ضمن معرفی این نانوکامپوزیتها، روشهای تولید و قابلیت کاربرد آنها بررسی می گردد.