بررسی نظری مفهوم فضاهای جمعی و تاثیر تعالیم اسلامی بر طراحی این اماکن

تداوم بقاء انسان در گرو تعاملات اجتماعی است و شهر به عنوان بستر زیست آدمی می بایست مملوء از عرصه های جمعی برای این تعاملات باشد تا پایداری و تداوم در آن جریان یابد. آنچه از شهر در ذهن می ماند و درک می شود، مجموعه ای از عرصه ها و فضاهای جمعی با مقیاس و عملکردهای مختلف بهم پیوسته است که ساختار فضایی شهر را شکل می دهد و با توجه به اقتضای هر دوره از زیست بشری در آن نقشی را ایفا می کند. به تعبیری دیگر مسکن عرصه تعاملات و کوچکترین واحد اجتماعی (خانواده) می باشد و در مقابل فضاهای جمهی در شهر عرصه تعاملات اجتماعی شهروندان محسوب می شوند. حال چرا برخی از شهرها، مملو از فضاهای جمعی سازمان یافته است و هنوز احساس کبود فضاهای جمعی در آنها حس می شود و برخی از شهرها از وجود یک فضای جمعی مناسب بی نصیبند و تلاشی هم در جهت برطرف کردن این موضوع در آن وجود ندارد، سولاتی است که باید به آنها پاسخ داده شود. در این مقاله ضرورت توجه به فضاهای جمعی، تاریخچه  فضای جمعی، عوامل موثر در شکل گیری فضای جمعی و تاثیر تعالیم اسلامی بر شکل گیری این اماکن و در نهایت توصیه های لازم برای بهبود وضعیت کنونی مطرح می گردد.