همخوانی اکولوژیکی و هماهنگی توسعه با محیط زیست در معماری

امروزه مفهوم شهرها و معماری بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل مقایسه نیست. شهر ها و معماری به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان معماری سبز و فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لایفنک پیکره یگانه شهر ها در متابولیسم آن ها نقس اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می توانند اختلالات جدی در حیات شهرها و معماری به وجود آورد. از اهداف مقاله ارزیابی کیفی و تدوین نقش فضای سبز در بهبود زندگی شهروندان و ایجاد آرامش خاطر در آن هاست. روش پژوهش از نوع کتابخانه ای و اسنادی است. نتایج پژوهش نشان می دهد که فضاهای سبز در معماری و شهرسازی دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهمترین اثر فضای سبز در معماری و شهرسازی، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آن هاست که شهرها و بناها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل و نقل مقابله می کند و موجب ارتقای کیفی در زندگی شهروندان می شود. اهمیت فضاهای سبز در معماری و شهرسازی تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید.