ایجاد پلیمرهای خود ترمیم شونده ذاتی بر پایه پیوندهای شیمیائی

سیستم موادی که بتواند تنها در معرض حمله عامل تخریبی، عوامل ترمیم کننده آزاد کند، به صورتی که انسجام فیزیکی و استحکام مکانیکی خود را پس از تخریب بازیابد و در عین حال آن را از فروشست و تبادل یونی حفاظت نماید خود ترمیم شوندگی نامیده می شود. پوشش های پلیمری خود ترمیم شونده، از جمله کامپوزیت هایی هستند که با افزایش عمر کاری تجهیزات، امکان ماموریت های فضایی بلند مدت را به وجود می آورند. در صنایع مختلف مانند پزشکی و هوافضا، تشکیل میکروترک ها معضلی است که اگر شناسایی نشود، می تواند منجر به تخریب ناگهانی قطعه شود. استفاده از مواد خودترمیم شونده، ایمنی محصول و عمر کاری قطعه را افزایش می دهد. در این پلیمرها ترمیم با افزایش موقتی تحرک و سپس بازیابی مجدد استحکام پیوند شیمیائی یا فیزیکی صورت می گیرد. اکثر روشهای ترمیم ذاتی بر پیوندهای شیمیائی یا فیزیکی برگشت پذیر استوارند؛ مانند سیستم های برگشت پذیر، الاستیسیته تأخیری و گروه های غیر واکنشی. سیستم های برگشت پذیر، سیستم های پلیمری هستند که می توانند به فرم اولیه مونومری، الیگومری و یا وضعیت قبل از ایجاد اتصالات متقاطع در بیایند؛ که این تبدیل باید تحت محرکهای بیرونی (و نه به صورت غیرقابل کنترلی) صورت پذیرد. در واقع در این سیستم ها نیاز هست تا در اثر ایجاد ترک و پس از ایجاد وضعیت اولیه (مثلاً مونومری)، سیستم تحت شرایطی به وضعیت پلیمری خود برگردد. این سیستم ها بر اساس ماهیت خود به دو دسته پیوندهای کووالانسی برگشت پذیر و پیوندهای غیرکووالانت برگشت پذیر تقسیم بندی می شوند.