بررسی معیارهای کالبدی در ایجاد حس مکان (نمونه موردی، موزه هنرهای معاصر تهران)

پدیدارشناسی معماری به مثابه پدیدارشناسی محیطی تعریف می شود و روش پدیدارشناسی به ایجاد محیط های واجد معنا مانند: «حس مکان»، «روح مکان» و «معنای مکان» می پردازد که آنها مولفه های اساسی در هویت مکانی بشمار می روند. همچنین این مسائله در طراحی مکان بسیار حائز اهمیت است که حس مکان برای حفظ و ارتقای فرهنگ جامعه امری ضروری می باشد. در واقع حس مکان علاوه بر وظیفه ی نمایش آثار گذشته به معرفی و آموزش نیز می پردازد. پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی در بستر مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و مشاهده ای، به صورت مکتوب و غیرمکتوب می باشد و تحلیل آن بر اساس مصاحبه با اساتید معماری و اشخاص مسئول در موزه است. روند پژوهش مقاله در رویکردی پدیدارشناسانه، به بررسی پدیده مکان از دیدگاه نظریه پردازان پدیدار شناسی «کریستین نوربری شولتز» ، « steele»، « fritz (yi-fu tuan) » ، « john brinckerhof » ، « david hummon» پرداخته شد تا امکان احراز و بازخوانی مفهوم مکان از دیدگاه شان ممکن شود. و سپس به تحلیل و تدوین مفاهیم حس مکان در این موزه در حوضه هنر و معماری و معرفی هنر و فرهنگ ایران و ارزیابی الگوی خدمات موزه به کاربران و عموم مردم در طراحی آن گردید. نتایج بدست آمده حاکی از امکان پذیری و بهره گیری از هنر برای شناخت اقلیم، فرهنگ، جامعه شناسی، روانشناسی و رابطه متقابل آن با معماری، پدیدارشناسی معماری و پدیدارشناسی محیطی است.