بررسی آزمایشگاهی و عددی ظرفیت باربری و ضریب اندرکنش دیوار حائل مسلح

شکل‎ پذیری دیوار های حائل بتنی بدلیل افزایش ارتفاع یکی از مسائل مهم در مورد نشست سازه های روی این دیوارها می باشد. ترکیب تسمه‎های فولادی و خاکریز دانه‎ای با کیفیت بالا به همراه پانل‎های بتنی در گذشته به عنوان یک تکنیک موفق خاک مسلح بکار گرفته می‎شد، تا زمانی که مصالح پلیمری برای مقابله با خوردگی معرفی شدند. در ابتدا سختی کمتر و تمایل به خزش در قابلیت کاربرد آنها در دیوارهای خاکی مسلح تردید ایجاد کرد، اما در حال حاضر دیوارهای مسلح با ژئوسنتتیک‎ها با قابلیت هزینه کمتر و ساخت آسان در سراسر دنیا کاربرد دارد. در مهندسی ژئوتکنیک اندرکنش بین خاک و ژئوسینتتیک‎ها، از بیشترین اهمیت در کاربرد این مصالح به عنوان مسلح کننده بر خوردار است. مکانیزم اندرکنش خاک – ژئوسینتتیک بسته به نوع و خصوصیت ژئوسینتتیک و خاک می‎تواند بسیار پیچیده باشد. برخی از ژئوسینتتیک‎هایی که به عنوان مصالح تسلیح بکار برده می‎شود، می توانند به دلیل خصوصیات هندسی و رفتار وابسته به زمان و یا وابسته به نرخ کرنششان به این پیچیدگی بیافزایند. بنابراین به منظور پیشرفت و فهم بهتر اندرکنش خاک – ژئوسینتتیک، آزمایش‎های متفاوت و آنالیز های تئوری متفاوت در سال های اخیر بوجود آمده‎اند. تعیین ضریب پیوستگی برای ژئوگریدها تنها از طریق تست pull out ممکن می‎باشد. هدف از این تحقیق، بررسی آزمایشگاهی ظرفیت باربری خاک مسلح دیوار حائل و تخمین ضریب اندرکنش دیوار حائل مسلح است. نتایج نشان دادند که برای خاکریز مسلّح شده در عمق، ناحیه برش خورده دارای گوه عمیق تر و با حجم بزرگتر نسبت به حالت غیرمسلّح بوده و استفاده از ضریب ثابت در مدل‎سازی اندرکنش خاک-ژئوگرید، منجر به تغییر شکل‎هایی کمتر از میزان حقیقی آن شد و همچنین افزایش تعداد لایه‎های مسلّح کننده، با کاهش تغییرمکان دیوار و با افزایش نسبت باربری پی نواری همراه بود.