باز آفرینی شیوه های معماری بومی در ایجاد آسایش حرارتی (نمونه موردی: بندرعباس)

امروزه بحث انرژی و عوامل موثر در کاهش آن بسیار حائز اهمیت است. با مطالعه در تاریخ خواهیم دید که انرژی قابل استفاده برای انسان اولیه، راه حلی بوده که احتیاجاتش را برطرف می ساخت. فن آوری ساده حفظ محیط زیست و ذخیره کردن سوختهای فسیلی برای آیندگان از عمده دلایلی هستنند که لزوم استفاده بهینه از انرژی را آشکار می سازد. مصرف پایدار انرژی همان یافتن راهکارهای عملی در جهت ایجاد تعادل در بعد استفاده صحیح از انرژی است. تنوع اقلیمی در ایران و وجود شرایط متفاوت آب و هوایی در نقاط مختلف کشور موجب شده است که بررسی روش های بهینه مصرف انرژی در ستاختمان ها، بدون در نظر گرفتن شرایط خاص اقلیمی امکانپذیر نباشد. به کارگیری مصالح بومی که کمترین تاثیرنامطلوب بر محیط را دارند و هم چنین کاهش میزان انرژی مصرفی با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند. از این رو می توان با شناخت روش های بومی مورد استفاده در گذشته که از تجربیات سالیان متمادی بدست آمده است درخصوص استفاده بهینه از انرژی مطابق با شرایط اقلیمی هر منطقه بهره برد. بررسی های صورت گرفته حاکی از این بوده که توسظعه استفاده ازبهینه سازی انرژی می تواند نقش بسزایی در افزایش درجه امنیت سیستم انرژی کشور ایفا نماید. مقاله حاضر با توجه به پهنه بندی اقلیمی ایران به بررسی انواع راههای ایجاد آسایش حرارتی در منطقه ی جنوب کشور شهر بندرعباس می پردازیم. راهکارها و راهبردهای ارائه شده در این تحقیق امکان دسترسی به روش های مناسب استفاده از عوامل اقلیمی را میسر می نماید. امید است که راه کارهای ارائه شده در ساختمان های جدید نیز مورد استفاده قرار بگیرد .