شناسایی پیش شرط ها و موانع شکل گیری نگرش سیستمی در مدیریت شهری (نمونه موردی: کلانشهر اصفهان)

از آنجا که رفتار ما ریشه در نظام فکری ما دارد، فردی که دارای تفکر سیستمی است، با موضوعات نیز برخورد سیستمی می کند و در رفتارهای خود به دنبال تشخیص عناصر تشکیل دهنده موضوع و پیوندهای موجود میان این عناصر می گردد. به این ترتیب کسی که سیستمی فکر می کند تنها در جستجوی، مجموعه ای از ویژگی های موضوع نمی گردد؛ بلکه تفکر سیستمی به او کمک می کند به مسائل به صورت جامع و نظام مند نگاه کند. مطالعات نشان میدهد که اساسا سازمان های ما برای تقویت جامع نگری در درون خود نیازمند تفکر سیستمی هستند، به دلیل اینکه تفکر سیستمی به مدیران کمک میکند تا ساختار، الگوها و وقایع را در پیوند با یکدیگر مورد بررسی قرار دهند و تنها به مشاهده وقایع اکتفا نکنند. از طرفی امروزه واژه مدیریت شهری نیز به سوی یک معنی غنی تر و جدیدتر پیش رفته است. این واژه دیگر تنها به معنای سیستمهایی برای کنترل نیست، بلکه مجموعه ای از ارتباطات رفتاری است، فرایندی که از طریق آن فعالیت های بیشمار ساکنان با یکدیگر و با حکومت شهر تعامل دارند. در نتیجه به منظور مدیریت بر چنین پدیدهای با سیستم باز و پیچیده ای که دارد نیاز به تغییر تفکر و گرویدن به نگرش سیستمی داریم. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که مهم ترین موانع و چالش های پیشروی نظام مدیریت شهری اصفهان به منظور تحقق نگرش سیستمی، عواملی از قیبل: وجود تفکر تجزیه مدار و بخش نگری در سطح مدیریت کلان، تعارضات سیاسی و ساختاری نظام حکومتی تمرکزگرا و مدیریت شهری عدم تمرکزگرا، تعارض ماهیتی مدیریت شهری محلی با نظام کلان اداری اجرایی - و... می باشد، که راهبردهایی از قبیل: ایجاد یک نظام یکپارچه از سطوح مختلف برنامهریزی فضایی، تجدید ساختار نظام مدیریت و حکمروایی محلی، اصلاح و بازآرایی تشکیلات و روابط درون سازمانی و میان سازمانی، تحقق مدیریت یکپارچه و هماهنگ شهری و... از سوی نگارندگان جهت برون رفت از وضعیت موجود ارائه شده است.