تبیین معیارهای طراحی معماری باتاکید برهندسه های مقرنس دوره صفویه

معماری، هنر نمایاندن اندیشه ها است؛ اندیشه هایی که از گذشته برجای مانده است تا جلوه گر سال ها فرهنگ و تمدن باشد. معماری ایران تجلی روحی آسمانی بر زمین و نمود تعالی بشری است. معماری شامل تقارن، تناسب، تعادل، هارمونی و هم چنین مقرنس، کنگره و گچبری می شود و در حقیقت ترویج خیر بر شر و باطن بر هر چه بیرونی است. برخی از ویژگی های معماری ایرانی عبارتاند از: مردم واری، پرهیز از بیهودگی، خودبسندگی، درونگرایی و... این ویژگیها در کنار یکدیگر، معماریای مبتنی بر نظامی هندسی را شکل داده اند که هندسه، جزء جدایی ناپذیر آن است؛ تا جایی که هندسه، عاملی برای شناسایی دوره و تاریخ شکلگیری بنا محسوب می شود (مولوی، 1381 (تاکید معماری ایرانی بر زیبایی متمرکز بوده و علم هندسه ابزار قدرتمندی است که معمار ایرانی را قادر به اندازه گیری تناسبات فضایی و خلق توازن، نظم و زیبایی در زمین می کرده است. از آنجا که هدف معماری به تصرف درآوردن روح و عقل بود، هندسه ابزاری در دست معماران ایرانی شد تا به وسیله آن اشکالی از گیاهان و جانوران را که در ذات خود مقدس بودند، توسعه بدهند. در بناهای تاریخی معماری، تمام اندازه ها در کمال خود (ارتفاع، طول و عرض) و در اجزای ترکیب کننده آن (شامل الگوهای هندسه سطحی( وابسته به هم بوده و هرگز از هندسه جدا نبوده اند. به این شکل هنر هندسه کلید اساسی برای ایجاد ارتباط بین ساختمان و اتگاره هاست که سازنده در ذهن خود دارد. (خوارزمی و افهمی، 1389، 10).