مقایسه میزان تأثیرپروستاگلندین e2 خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا بر القای سقط

مقدمه: برای القای سقط از روش های گوناگون طبی و جراحی استفاده می شود. پروستاگلندین ها به اشکال مختلف، مانند قرص واژینال، ژل، تزریق داخل آمنیونی و خارج آمنیونی، کاربرد دارد .این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر پروستاگلندین e₂ خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا در القای سقط طراحی گردید.

روش بررسی: در این مطالعه 60 زن مراجعه کننده جهت القای سقط به بیمارستان شهید صدوقی یزد طی سال 1387-1386 به روش در دسترس، انتخاب و براساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه 30 نفره پروستاگلندین e₂ خارج آمنیونی و اکسی توسین با دوز بالا تقسیم شدند. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری دقیق فیشر و کای دو استفاده گردید.

نتایج: در مقایسه تأثیر روش القای سقط میزان موفقیت در گروه درمانی پروستاگلندین بیشتر بود (0.014(p=، هم چنین میانگین زمان القای سقط در روش پروستاگلندین کوتاه تر بود (0.0001(p=. میانگین زمان القای تا سقط در هر دو گروه، در جنین ها ی مرده کوتاه تر از جنین های زنده بود، [در گروه پروستاگلندین (0.001(p= و در گروه اکسی توسین (0.011(p=]. میزان بروز عوارض ناشی از درمان تفاوت معنادار آماری نداشت .در هر دو گروه، میانگین زمان القای سقط در سن حاملگی 14-12 هفته طولانی تر از هفته های 11-8 و 19-15 بوده که در گروه پروستاگلندین این تفاوت معنادار بود (0.001(p=.

نتیجه گیری: استفاده از روش پروستاگلندین e2 خارج آمنیونی در القای سقط مؤثرتر از اکسی توسین با دوز بالا بوده و با کوتاه کردن زمان القایی سقط و کاهش نیاز به کورتاژ می تواند سبب کوتاه تر شدن زمان بستری، کاهش هزینه ها و افزایش رضایتمندی بیماران گردد.