مقاله تصويربرداري در دندانپزشكي ايمپلنت، ضرورت استفاده از روش‌هاي چند بعدي براي تعيين محل ايمپلنت : تی پی بین

خلاصه مقاله

مواجهه با تكنيك‌هاي تصويربرداري ناآشنايي كه در ايمپلنتولوژي مدرن كاربرد دارند، يكي از مشكلات دندانپزشكاني است كه مايل به استفاده از درمان‌هاي ايمپلنت در كار روزمره خود هستند. اين تصاوير كه قادرند فك و دندان ها را از جهت مختلف به نمايش بگذارند، در درمان هاي روزمره دندانپزشكي كاربرد چنداني ندارند. اصولاً در فرآيندهاي درماني دقيقي مانند ايمپلنتولوژي، مشكل اصلي قرار دادن استوانه‌اي فلزي در استخوان پر اندركات و ناهموار است. در اين مقاله مروري كه براساس جستجو در قوي‌ترين منابع علمي يعني كوكران و پاب مد تنظيم شده، لزوم كاربدر تكنيك‌هاي كراس سكشنال پيش از شروع درمان ايمپلنت با جزئيات مورد بحث قرار مي‌گيرد.

نویسندگان

دكتر سكينه نيكزاد [ استاديار گروه آموزشي پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي و عضو مركز تحقيقات دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي، درماني تهران ]

دكتر عباس آذري [ استاديار گروه آموزشي پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي، درماني تهران ]

دكتر حوريه باشي زاده فخار [ استاديار گروه راديولوژي دهان و فك و صورت دانشكده دندانپزشكي و عضو مركز تحقيقات دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي، درماني تهران ]

کلمات کلیدی

ايمپلنت راديوگرافي كراس سكشن

آدرس این مقاله

آدرس مستقیم دسترسی به این مقاله

مشخصات کنفرانس

مشاهده مقالات

مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه تهران 88-84

عده معدودی از سلمانی‌ها، شاگرد زرگرها و عطارها را می‌توان اولین افرادی دانست که با استفاده از روش‌های گوناگون، مبادرت به کشیدن دندان، گذاشتن روکش، ساختن دندان مصنوعی و یا برای تسکین دردها و ورم‌های دهانی آن هم با وسایل بسیار اولیه مبادرت به انجام امور دندانپزشکی می‌کردند.بعدها مسئله آموزش دندانپزشکی مطرح شد که پیشگامان این حرکت را می‌توان کتر میلچارسکی، دکتر سیاح و برخی دیگر از دندانپزشکان آن زمان دانست. دندانپزشکی که شاخه‌ای از طب است تنها کلاس طب تا سال ۱۲۹۷ در مدرسه دارالفنون بود.درآبان ماه آن سال کلاس طب به مدرسه طب تغییر کرد و در نتیجه این مدرسه دارای اتاق و رییس جداگانه‌ای گشت که محل آن در حیاط بزرگ دارالفنون قرارداشت. با گذشت زمان وبا جدا شدن مدرسه طب از دارالفنون چند اتاق در حیاط وزارت معارف به آن اختصاص داده شد.در سال ۱۳۰۰ که دکتر سیاح تحصیلات خود را دراروپا به پایان رسانید، به ایران مراجعت و با افرادی نظیر دکتر میلچارسکی، دکتر اشتومپ و دکتر استپانیان آشنا شد. اکثر آن‌ها پزشکان ویژهٔ دربار بودند. در آن زمان به پیشنهاد دکتر میلچارسکی و دکتر سیاح و تصویب مسوؤلین وقت دستور راه‌اندازی مدرسه دندانسازی داده شد. این مدرسه در سال تحصیلی ۱۳۰۹-۱۳۱۰ وابسته به مدرسه عالی طب و مدیریت آن به عهده دکتر میلچارسکی و بعد به دکتر سیاح واگذارگردید. در آن زمان مدرسه دندانسازی دارای دو اتاق و یک زیر زمین بود که امور درمانی، لابراتوری و اداری در آن انجام می‌گرفت.تجهیزات و برخی از مواد عبارت بودند از چند صندلی با سلفدان‌های حلبی، چهار عدد چرخ پائی دندانپزشکی جهت کلینیک، یک میز چوبی، سه عدد چهارپایه، یک ولکانیزاتور و گچ ساختمانی که توسط محمدخان اولین مستخدم مدرسه دندانسازی کوبیده می‌شد و الک می‌گردید.آموزش‌های نظری و عملی در این مقطع توسط دکتر آشوت هاروطونیان و شهریار سلامت انجام می‌شد.پایه دانشگاه به سبک دانشگاه‌های اروپایی در سال ۱۳۱۳ ریخته شد. در مهرماه آن سال دکتر سیاح رئیس دانشکده و دکتر محسن لک عهده‌دار تدریس کلینیکی شدند. دوره آن پنج سال بود که چهارسال آن صرف آموزش‌های عملی ونظری می‌گردیدو یکسال جهت تهیه وتدوین پایان نامه.

حوزه های تحت پوشش : دندانپزشکی