طراحی فضای شهری آموزشی برای کودکان (نمونه موردی: پارک ارکید، محله بهداری)

در دهه های اخیر با ایجاد تغییر و تحولات عظیم در نظام های اموزشی، اهمیت فضاهای اموزشی در بسیاری از کشورهای دنیا بیش از پیش مورد توجه صاحب نظران تعلیم و تربیت قرار گرفته است و برای هر چه جذاب تر شدن و کارامد بودن این فضاها تدابیر گوناگون اندیشیده اند. طبیعت از عمده ترین عوامل تاثیرگذار بر رشد و اموزش ادمی است و بی تردید کودکان نیز متاثر از محیط رشد خود خواهند بود. کودکان نسل امروز به ندرت فرصتی برای بازی، کسب تجربه، یادگیری در طبیعت به دست می اورند. با توجه به کمبود چنین پارک هایی در کشور، ضرورت این موضوع را بر آن داشت تا در این پژوهش ضمن معرفی فاکتورهای موثر در پارک اموزشی کودک، نگرش های مختلف در این عرصه را مورد کنکاش قرار دهیم. از اهداف مهم طراحی پارک آموزشی کودک، طراحی بهینه جهت ارتقای اموزش غیرمستقیم کودکان از طریق بازی و تفریح، گرد هم امدن افراد جامعه و کودکان، تعیین مشخصه های معماری در طراحی پارک کودک متناسب با ابعاد فیزیکی و روحی و روانی کودکان، برانگیختن احساسات کنجکاوانه کودک با ایجاد فضاهای متنوع چه از نظر فرمی و رنگی و چه از نظر عملکردی می باشد. پژوهش در دست بصورت تحلیلی توصیفی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و میدانی استوار است. در این پژوهش سعی شده از روش های مشارکتی مانند پرسشنامه و چک لیست استفاده شود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کودکان ساکن در محله ی بهداری بین سنین 5 تا 13 سال تمام است. در انتها نیز پس از تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از چک لیست ها اقدام به طراحی پارک آموزشی کودک در محل پارک ارکید واقع در محله بهداری، با نرم افزار  autocad شده است.