معماری برای کودکان بی سرپرست از منظر روان شناسی رشد

مطالعه حاضر در مورد معماری کودک محور از دیدگاه روان شناسی رشد است. با توجه به اهمیت این دسته از کاربران فضاهای معماری و عدم توجه معماران به ویژگی های روانی کاربران خاص، مانند کودکان، باید درکی مناسب از فضاها و نیاز انسان به فضاهای خاص معماری پدید آید و به ویژه، باید تمایل کودکان به ویژگی های گرافیک محیطی مانند: نور، رنگ، فرم و ... را بررسی کرد. بنابراین، این پژوهش به بررسی نیازها و ویژگی های فیزیکی و روانی کودکان به خصوص کودکان بی سرپرست که قشر آسیب دیده ی جامعه هستند می پردازد. در پایان، پیشنهاد می شود که محلی برای کودکان طراحی شود که عوامل مختلفی مانند ایجاد فضاهای مختلف بر اساس سن و روحیات کودکان برای رهاسازی انرژی آن ها، استفاده از نور و رنگ متناسب با احساسات کودکان در دکوراسیون داخلی و خارجی را، با توجه به ضوابط و استانداردهای معماری بری کودکان در نظر گرفته شود.