مناسب سازی فضاهای شهری با رویکرد کودک مداری مطابق با اصول برنامه ریزی شهری پایدار (با تأکید بر رده سنی 5-11 سال)

در کشورما پرداختن به موضوعات شهرسازی با مفهوم امروزی سابقه طولانی نداشته و پیوند مناسبی میان گرایش های مختلف حوزه معماری و شهرسازی برقرار نشده است. در این میان طراحی در مقیاس خرد یا همان معماری، بیش از مقیاس های کلان، رنگ عملیاتی شدن به خود گرفته و اغلب در این حوزه برنامه ریزی شهری کمتر اجرایی شده است. ضمن اینکه برنامه ریزی شهری می تواند تسهیل کننده حوزههای طراحی شهری و معماری نیز باشد. از طرفی دیگر عدم توجه به همه اقشار جامعه به خصوص کودکان و به طوراخص رده سنی 11-5 سال که در حساس ترین دوران زندگی خود از جنبه تربیت، آموزش و خلاقیت قرار دارند موجبات کاهش حضور آن ها در فضاهای شهری و مخالفت والدین را نیز به همراه داشته است. در این مقاله با بررسی نمونه های موفق که عموما غیرایرانی می باشند و طرح ویژگی ها و بازخوردهای آن، چارچوب اصول مناسب سازی فضاهای شهری به منظور استفاده کودکان رده سنی یاد شده در قالب شاخص های پایداری درحوزه برنامه ریزی شهری تدوین گردید. اقدامات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و... برای دست یابی به فضاهایی با رویکرد کودک مدار مطرح شد.