اختلال کم توجهی بیش فعالی: ملاحظه های آموزشی و الگو های موفقیت آمیز هم تدریسی در کلاس فراگیر

در حقیقت تاریخچه قابل توجّهی درباره کم توجّهی وجود دارد. امروزه، کم توجّهی بیش فعّالی، موضوعی است که بخاطر اشاره به شرایط ظاهری فریبنده یا ساختگی و به عبارت دیگر، تشخیص متداول و رایج برای افرادی که به طور اساسی تنبل و بی انگیزه هستند بارها مورد انتقاد قرار گرفته است. اگرچه تعداد اندکی از افراد با تشخیص نامناسب اختلال کم توجّهی بیش فعّالی پنهان مانده اند ولی شواهد حاکی از آن است که این شرایط برای افراد واجد آن، کاملاً واقعی است. بیشتر متخصّصان به ملاک های انجمن روان پزشکی آمریکا در نسخه پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی اعتماد دارند و افراد با اختلال کم توجّهی بیش فعّالی را بر اساس ملاک های آن مشخّص کنند. در این شرایط، بررسی الگو های موفقیت آمیز هم تدریسی در کلاس فراگیر برای دانش آموزان با اختلال کم توجّهی بیش فعّالی جایگاه خاصی دارد. به طور کلی به دلیل این که آموزش و پرورش، اختلال کم توجّهی بیش فعّالی را به عنوان یک طبقه مجزّا برای آموزش ویژه به رسمیّت نمی شناسد درباره تعداد این دانش آموزان که در بخش های متفاوت کلاسی از جمله آموزش فراگیر خدمات می گیرند آماری نداریم. بنابراین ضرورت دارد که معلمان با استفاده از شیوه های مختلف هم تدریسی به برآورده ساختن نیازهای دانش آموزان با اختلال کم توجّهی بیش فعّالی در کلاس فراگیر کمک کنند. این مقاله به تعریف، طبقه بندی و ملاک های تشخیصی اختلال کم توجّهی بیش فعّالی، ملاحظه های آموزشی و الگو های موفقیت آمیز هم تدریسی در کلاس فراگیر در ایران می پردازد و در پایان نتیجه گیری صورت گرفته است.