آموزش صلح به کودکان و نقش آن در پیشگیری از خشونت و شکل گیری شهروندی جهانی

زیستن در دوران کنونی با مشخصه هایی از قبیل «فشردگی زمان و مکان»، « به هم پیوستگی»، «سرعت و شتاب تغییرات و دگرگونی ها»، «کمرنگ شدن مرزها» و ... که از آن به عصر جهانی شدن می توان یاد کرد؛ بیش از هر چیز نیازمند دانش، بینش و مهارت همزیستی مسالمت آمیز در کنار انسان هایی از رنگ و نژاد و فرهنگی متفاوت فارغ از مرزبندی های جغرافیایی، قومی و نژادی است. از آن جایی که رفتار انسان ناشی از افکار و ذهنیات اوست، در صورتی می تواند از بروز رفتار خشونت آمیز و افراطی پیشگیری کند که تحمل عقاید و اندیشه های مختلف و پذیرش تنوع و دگرگونی را آموخته باشد. به نظر می رسد که مقابله با هر گونه خشونت و افراطی گری در اشکال مختلف، نیازمند سیاست گذاری و فرهنگ سازی در زمینه آموزش صلح به عنوان یک از موثرترین راه های آن می باشد که موضوع این مقاله است. در نظر داشته باشیم که فرهنگ صلح زمانی دست یافتنی می شود که تمامی ساکنین کره زمین مشکلات جهانی را درک کرده و دارای مهارت حل تعارضات و کشمکش ها بدون خشونت باشند. هم چنین با معیارهای بین المللی «برابری و حقوق بشر» زندگی کنند و قدردان تنوع فرهنگی و احترام به یکدیگر و کره زمین و ... باشند. چنین یادگیری تنها با سیاست ها و خطی مشی های مناسب و از طریق آموزش نظام مند صلح و ایجاد حس همبستگی، احساس مسئولیت در برابر دیگران، شناخت تنوع و تفاوت های فردی، تحمل افکار، عقاید و نظرات مختلف و نفی تمایزات قومی، نژادی و مذهبی دست یافتنی است. آموزش تمامی شهروندان، به ویژه کودکان و نوجوانان به عنوان شهروندانی جهانی، می تواند فرهنگ صلح را از همان سال های نخستین زندگی اجتماعی نهادینه کند و این آرزوی فراگیر را محقق سازد. لذا این مقاله به بررسی سیاستگذاری آموزش صلح و ارائه مدل پیشنهادی در این زمینه و هم چنین نقش آن در کاهش و پیشگیری خشونت و افراطی پرداخته و در پایان نیز پیشنهادها و راهکارهایی ارائه شده است.