بررسی اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی گروهی بر افزایش رضایت زناشویی زنان

مقدمه: قبل از دهه ی هفتم قرن بیستم، تحقیقات انجام شده در خصوص خانواده به طور عمده حول محور طلاق و اثرات اجتماعی و روانی آن بر اعضای خانواده متمرکز بود. ولی از این دهه به بعد، توجه محققان به مسئله نارضایتی از زندگی زناشویی معطوف شد. بنابراین، هدف تحقیق حاضر این بوده است تا اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی گروهی را بر افزایش رضایت زناشویی زنان متاهل بررسی نماید. مواد و روش ها: در این پژوهش، از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است، که طرح شبه آزمایشی و در مقوله طرح های کاربردی و توسعه ای می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل زنان متأهل ساکن در ناحیه 9 شهرداری شهر مشهد بوده اند. انتخاب نمونه ی مورد پژوهش به در مرحله اول به دلیل انسانی بودن پژوهش، به شیوه در دسترس بود، اما در مرحله دوم برای انتخاب اعضای گروه از میان داوطلبان به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده 10 نفر درگروه آزمایش و 10 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، بصورت هفتگی 12 جلسه 2 ساعته درمان وجودی به شیوه گروهی، و شرکت کنندگان گروه مداخله نما بصورت هفتگی 12 جلسه دو ساعته، آموزش ریاضی عمومی بصورت گروهی، دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و رضایت زناشویی انریچ بود. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از با روش های آماری آزمون های ناپارامتری ویلکاکسون و یومان ویتنی انجام شد. بررسی یافته ها نشان داد که فرضیه های پژوهش مبنی بر افزایش مولفه هایرضایت، ارتباط و حل تعارض پس از دریافت درمان وجودی به شیوه گروهی تایید، اما فرضیه مبنی بر کاهش مولفه تحریف آرمانی رد می گردد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیقی پیشنهاد می شود، که درمانگران به منظور افزایش رضایت زناشویی زنان متاهل، درمان وجودی به شیوه گروهی را نیز مدنظر قرار دهند.