تاثیر روانشناسی محیط در طراحی فضای شهری (نمونه موردی: گذر آب انبار نو ساری)

روانشناسی محیطی محملی نو برای جستجوی عوامل تاثیرگذار بر طراحی محیط است. در این علم سه عامل اساسی انسان، محیط و رابطه بین انسان و محیط مورد بررسی قرار می گیرد تا چگونگی کنش و واکنش و تاثیرگذاری هر یک بر دیگری مشخص شود. براین اساس می توان روانشناسی محیط را با طراحی محیط و معماری در پیوند دید. این فرآیند به صورت چرخه ای است که از ادراک شروع شده به شکل گیری رفتار و هم چنین تغییر در محیط می انجامد. این تغییرات دوباره در این چرخه ادراک شده و این فرآیند تکرار می شود. انسان به منظور ارضا نیازهای خویش از محیط اطلاعاتی کسب می کند که در نتیجه سبب ادراک محیط خواهد شد. با پیشرفت دانش بشری و کیفیت زندگی در قرن بیستم میلادی از یک سو طراحان در پی استفاده از بستر گسترده علوم انسانی در مطالعات محیطی و کاربرد آن در طراحی بوده اند و از سوی دیگر پژوهشگران علوم انسانی و به ویژه روانشناسان، انتقال و ساماندادن به مطالعات آزمایشگاهی در بستر زندگی روزمره و واقعی انسان را مورد توجه قرار داده اند. از همنشینی و تعامل این دو دسته از معارف و اندیشه های بشری حوزه هایی میان دانشی به تکوین رسیده اند و نظریه های طراحی مبتنی بر نیازها و درک انسان از محیط زندگی را در زمینه های مختلف تدوین و در اختیار طراحان قرار دادند و بستر روانشناختی پرداختن به رابطه انسان و محیط را نیز آماده پژوهش های سامان یافته بعدی کرده اند. در این تحقیق محدوده آب انبارنو در ساری از لحاظ روانشناسی باتوجه به تاریخی بودن سایت مورد بررسی قرار می گیرد. این بررسی دو بخش می باشد: 1. شناسایی محیط، 2. رفتارهای موجود در محیط. این پژوهش با به کارگیری روش توصیفی-تحلیلی و از طریق مطالعه اسنادی و مشاهده میدانی درصدد تاثیر روانشناسی محیط در طراحی فضای شهری (محله آب انبارنو) و بررسی مولفه هایی است که با مداخلات طراحانه، بتوان به احیای هویت پیشین آن دست یافت.