بازشناخت اصول پایداری در معماری منطقه اورامان نمونه موردی: روستای پالنگان

مبحث پایداری طی سه دهه پایانی قرن بیستم به طور ویژه ای مورد توجه بسیاری از افراد بخصوص محققین و دولت ها قرار گرفت. به رغم مطرح شدن مباحث پایداری در دنیای متاخر امروزه عملا بسیاری از اصول این تفکر توسط پیشینیان ما در این سرزمین بکار گرفته شده است. نگاهی گذرا به معماری بومی مناطق مختلف اورامانات نشان از شناخت دقیق خصوصیات محیطی و اقلیمی بستر معماری و چاره اندیشی صحیح نیاکان ما با استفاده از مصالح، بوم آوردی مانند سنگ و چوب و ... برای مقابله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی دارد. ساختمان ها با کم ترین دخل و تصرف به شیوه ای هنرمندانه عجین با طبیعت ساخته شده اند. معماری بومی در سکونتگاه های مناطق کوهستانی غرب ایران بویژه روستای پلکانی که در آن به دنبال هماهنگی هر چه بیش تر با طبیعت است و به نوعی تبادل، تعادل و پایداری بین انسان، طبیعت و معماری بوده که به موجب آن کم ترین دست اندازی به طبیعت شده است. معماری در این شهر به عبارتی میل به پایداری داشته و این پایداری ناشی از شناخت کامل ویژگی های فرهنگی- اجتماعی، نیازهای انسانی، عوامل جغرافیایی، توپوگرافی، اقلیم) بوده که بازشناسی این اصول می تواند گامی موثر در جهت پایداری این روستا باشد، و مهم تر از آن، نحوه به وجود آمدن و تداوم این روستا طی سالیان متمادی، اصول پایداری معماری را تبیین می نمازید حال این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی هم چنین بهره گیری از منابع کتابخانه ای و تحقیقات میدانی به بررسی میدانی به بررسی مبانی تئوریکی معماری پایدار و هم چنین بازشناخت این اصول در معماری بکر منطقه ای اورامان علی الخصوص روستای تاریخی پالنگان پرداخته است.