واکاوی رابطه توسعه پایدار در معماری معاصر با رویکرد بومی برای تقویت حقوق شهروندی

بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار، اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته و به امری بدیهی مبدل شده باشد، قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و نوع تدابیردرنظر گرفته شده می باشد، این درست همان مطلبی است که سال ها پیش ساکنین این مرز و بوم با مهارتی ویژه ازآن بهره جسته اند و با اجرای فنون و قواعد خاص در زمینه استفاده بهینه از انرژی ها و منابع طبیعی به خصوص خورشید و باد و هماهنگی با اقلیم از آن استفاده کرده اند و امروزه با سهل انگاری به ورطه نابودی و فراموشی کشانده شده است. این تدابیر، نه تنها در زمینه های زیست محیطی بلکه در ابعاد دیگر پایداری چون ابعاد اجتماعی و اقتصادی نیز مشهود است، با توجه به رشد تکنولوژی و شهرنشینی دیگر مانند گذشته و به روش های سنتی نمی توانیم بناهای معماری خلق کنیم، چون هم نیاز ما از فضای معماری عوض شده اند و هم روش های ساخت سنتی پاسخگو نیستند، اما می توان باتوجه به فناوری های نوین معماری بومی را به زبان امروزی ترجمه و تبدیل کرد. محور بودن انسان به عنوان هدف و موضوع توسعه پایدار جوامع، چنان مورد توجه اکثر کشورها واقع شده است که عناصر و الزامات وابسته به سوژه جدید انسانی را به بحث داغ کرسی های گفتمان علوم انسانی در عصر حاضر مبدل ساخته است. پایان هزاره سوم میلادی روند رشد و توسعه در چارچوب پایداری احیا شد، از این رو توجه به ارزش ها و به طورخاص مفروضات بنیادین هر فرهنگ می تواند در تعیین جهت و سرعت حرکت انسان به سوی توسعه و زندگی توام با رفاه بسیار راهگشا باشد. توجه به مولفه های شهروندی در قالب ارزش های مشترک انسانی در مطالعات خارجی و در قالب هویت دینی در داخل، بسیار مورد توجه قرار گرفته است، ارزش ها، هویت، حقوق، تعهدات، امکانات از جمله حوزه های مشترک حقوق شهروندی است. این مقاله با روش توصیفی تفسیری بر حسب قواعد که متناسب با موضوع و همچون جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای صورت گرفته. که هدف این پژوهش درک اصول معماری بومی و شناساندن اصول و ارزش های نهان در آن در جهت تحقق حقوق شهروندان بر اساس معماری پایدار می باشد.