نقش امام جعفر صادق (ع) و شاگردان ایشان در گسترش فقه شیعه

دوران امامت سه امام بزرگوار پس از واقعه عاشورا یعنی امامان سجاد «ع»، باقر «ع»، صادق «ع» را می توان دوره ای تبیین فکری، علمی، و فرهنگی اسلام ناب دانست، حضرت صادق «ع» در سه بعد برای تشکیل حکومت اسلامی و تاسیس تمدن اسلامی تلاش کرده و این سه محور را در دستور کار امامت چندین ساله ی خود قرار داده بودند. 1: تبیین و تبلیغ مساله ی امامت. 2: تبلیغ و بیان احکام دین به شیوه ی فقه شیعی 3: تفسیر قران به روال بینش شیعی. وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک سیاسی این چنین است که امام صادق «ع» با درک دقیق اوضاع وبصیرت کامل به نهضت علمی روی آوردند. از انجایی که (قدرت علم) یکی از اضلاع پایه های مهم حکومت ستمگران بود، امام صادق «ع» با روی آوری به نهضت علمی علاوه بر اینکه به این ضلع از حکومت جور می تاختند، زمبنه ی تشکیل حکومت شان بر پایه ی قدرت علمی، اسلامی را نیز مهیا می ساختند. بنابراین مدرسه امام صادق «ع» یک مدرسه گسترده و دارای رشته های مختلف علوم بود، فقه و احکام اسلامی مسلما یکی از برجسته ترین رشته هایی بود که امام صادق «ع» شاگردان بسیاری را تربیت کردند، تعداد زیادی که ده ها حدیث را فرا گرفتند و هر حدیث شامل حکم شرعی بود، دلایل بسیاری که از نکات برج سه ویژگی های مکتب امام صادق «ع» می باشد، همین فتح باب اجتهاد است. امام صادق «ع» حتی در زمان خویش که عصر امام معصوم است به دانش اموختگان فقهی خود توصیه می کردند در صورت عدم دسترسی به امام معصوم اجتهاد بکنند و بر اجتهاد خود عمل کنند حتی نتایج اجتهاد خود را به دیگران انتقال بدهند و دیگران نیز مداز بودند در صورت عدم دسترسی به امام معصوم به فقهایی که در حد شاگردان امام صادق «ع» بودند مراجعه کنند.