بررسی بناهای دیپلماتیک از منظر نشانه شناسی (نمونه موردی سفارت های جمهوری اسلامی ایران در سایر کشورها)

در قرن حاضر بحث در مورد نشانه شناسی و تأثیرات آن به یکی از دغدغه های مهم علاقه مندان و نظریه پردازان پیرامون مباحث شهری، معماری و هنری تبدیل شده است. نشانه، عنصر طبیعی یا مصنوعی است که به لحاظ شکل و عملکرد با محیط اطراف متفاوت بوده و جهت القای حس مکان و هدایتگری برای شهروندان مورد استفاده قرار می گیرد. بررسی عوامل معنا ساز راهی مؤثر در القای احساس آشنایی نسبت به فضای معماری است و استفاده از اصول علم نشانه شناسی از بهترین راهکارها در بررسی چگونگی معنا دهی به فضا به شمار می آید و می تواند ابزاری کارآمد جهت تولید داده های کیفی در معماری باشد. بناهای دیپلماتیک و خصوصاً سفارتخانه ها نماینده یک کشور بیگانه در پایتخت یا در شهرهای مهم کشور میزبان هستند و زمین آن خاک کشور بیگانه می باشد. مهم ترین عامل در طراحی چنین فضایی تصویری است که کشور مهمان می خواهد در کشور میزبان ارائه کند و مهم ترین بنای دیپلماتیک سفارتخانه است. هدف این پژوهش بررسی بناهای دیپلماتیک از منظر نشانه شناسی با تأکید به سفارتخانه های ایران در سایر ملل می باشد. در این مقاله جهت تبیین این مسئله، ضمن تشریح مفاهیم نشانه شناسی، گوناگونی آن و دیدگاه نظریه پردازان مطرح در این زمینه پرداخته شده است. روش عمده بکار گرفته در این مقاله از نوع توصیفی -تحلیلی است که در یک کلیت منطقی و علت و معلولی در قالب فرایند علمی، با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای به بحث و نتیجه گیری پرداخته و در نهایت به قدرت معماری و نشانه شناسی این بناها و اهمیت این دیدگاه پرداخته شده است.