ساماندهی مکانی بر اساس معیارهای تعلق اجتماعی (نمونه موردی محله ارمنی نشینان)

شهر بزرگ ترین نماد تمدن بشری است که بشر آن را برای امنیت و آسایش خود بنا نموده است. شهر تنها یک سکونتگاه نیست، بلکه آبادی است که روح اجتماع در آن دمیده شده است و از آن هویت می گیرد هویت شهری، هویت جمعی است که با تبلور عینی در فیزیک و محتوای شهر معنادار می شود و به واسطه ایجاد تداعی خاطرات عمومی در شهروندان، و تعلق خاطر شهرنشینان را به سوی شهروند شدن هدایت می کند. پس هرچند که هویت شهر خود معلول فرهنگ شهروندان آن است؛ لیکن فرآیند شهروندسازی را تحت تأثیر قرار داده و می تواند باعث تدوین معیارهایی مرتبط با مشارکت و قضاوت نزد ناظران و ساکنان گردد. هدف این پروژه آن است که نشان دهد فرم محل زندگی در ایجاد حس فعالیت مشترک و تعامل بین اعضای جامعه تأثیر بسزایی دارد. برای دستیابی به این هدف محله ارمنی نشینان بهعنوان نمونه موردی به منظور ساماندهی مکانی بر اساس معیارهای تعلق اجتماعی موردبررسی قرارگرفته است. معیارهای مؤثر ارزیابی گردید، در نهایت ویژگی های محله ای و راهکارهای معماری بر اساس مطالعات کتابخانه ای به نائل شدن هرچه بیش تر ساماندهی مکانی محله ارمنی نشینان، نه فقط در مقیاس خرد بلکه در مقیاس کلان جامعه ارائه شده است. اگرچه در مطالعات طراحی شهری و کیفیت مکان، بحث های فراوانی در ارتباط با اهمیت عناصر کالبدی فضایی، معانی، ساختارهای اجتماعی و ... در ایجاد حس مکان شده است، اما در این بین، تحقیقات کم تری در مورد تعلق جمعی به مکان به عنوان پارامتری که به مکان معنا و مفهوم می بخشد، صورت گرفته است. این مقاله با تبیین شاخص های روابط مذکور، به اندازه گیری و مقایسه آن ها در محله های ارامنه پرداخته است. این تحقیق نشان می دهد که تعلق به مکان، نقطه تلاقی عناصر کالبدی، مفاهیم ذهنی فرد از مکان و ساختارهای اجتماعی می باشد که در سه رابطه روحی روانی، اخلاقی و بیوگرافی کی قابل دسته بندی می باشد و هم چنین ثابت می کند که تعلق جمعی به محله سنتی، بالا و قوی می باشد و همین امر ذهنیت ساکنان محله را بر روی هویت مکان ها و تعلق به آن ها تحت تأثیر قرار می دهد. هم چنین روابط مذکور بر همدیگر تأثیر مستقیم و بسزایی داشته، طوری که پیوند بین آن ها در ایجاد تعلق جمعی غیرقابل انفکاک می باشد.