مقایسه دو نوع تمرین هاپینگ و ترکیبی قدرتی- تعادلی بر قدرت اندام تحتانی افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه دو نوع تمرین هاپینگ و ترکیبی قدرتی- تعادلی بر قدرت اندام تحتانی افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا است.

روش کار: آزمودنی های این پژوهش شامل 30 مرد ورزشکار با بی ثباتی مزمن مچ پا بود که به صورت غیرتصادفی هدف دار انتخاب شده و به دو گروه تمرینی هاپینگ و ترکیبی قدرتی- تعادلی تقیسم شدند و تمرینات را به مدت 8 هفته انجام دادند. برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات در مورد سابقه ورزشی از پرسشنامه و برای اندازه گیری قدرت از قدرت سنج دستی استفاده شد. از ازمون t مستقل و همبسته و نیز یومن ویتنی و ویلکاکسون به ترتیب در صورت نرمال و غیرنرمال بودن داده ها برای مقایسه تفاوت میانگین ها استفاده شد.

 یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد تفاوت معنی داری بین قدرت ابداکشن (0.03(p< و اداکشن (0.03(p< ران و نیز اینورژن (0.004(p< و اورژن (0.004(p< مچ پا دو گروه تمرینی پس از اعمال ترین وجود دارد که آزمودنی های گروه قدرتی- تعادلی عملکرد بهتری داشتند. با این حال در سایر عوامل نظیر قدرت فلکشن و اکستنشن ران، فلکشن و اکستنشن زانو و نیز دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا تفاوت معنی داری در دو گروه مشاهده نشد.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد هر دو تمرینات قدرتی- تعادلی و هاپینگ می توانند در بهبود قدرت افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا اثرگذار باشند با این حال به نظر می رسد تمرینات منتخب قدرتی- تعادلی به علت جامع بودن آن و به این دلیل که به تقویت هر یک از این عوامل به صورت مجزا تاکید دارد بتواند تاثیر بیش تری نسبت به تمرینات هاپینگ داشته باشد و در بهبودی سریع تر ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا تاثیر بیش تری داشته باشد.