تاثیر کارکردهای خودگفتاری بر یادگیری شوت هندبال

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر کارکردهای خودگفتاری بر یادگیری دقت شوت هندبال در دانش آموزان پسر مبتدی با دامنه سنی 13-8 ساله بود.

 روش کار: 56 شرکت کننده داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. پس از شرکت در جلسه آموزشی و پیش آزمون، بر اساس نمرات پیش آزمون در دو گروه 28 نفری خودگفتاری آموزشی و انگیزشی تقسیم و همگن سازی شدند. پروتکل اجرایی شامل 6 جلسه اکتساب (سه هفته و هر هفته دو جلسه تمرین و تعداد کوشش در هر جلسه سه بلوک 10 تایی) بود و در هر جلسه تمرین، هر گروه عبارات خودگفتاری ویژه خودشان را تکرار می کردند. و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، آزمون یادداری در شرایط مشابه پیش آزمون برگزار شد و بعد از یک استراحت 30 دقیقه ای آزمون انتقال را با افزایش یک متر فاصله پرتاب، انجام شد.

یافته ها: پس از بررسی توزیع طبیعی داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک و همگنی واریانس ها از طریق آزمون لوین، برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از آمار پارامتریک استفاده شد. نتایج حاصل از تی مستقل در مرحله پیش آزمون نشان داد عملکرد شرکت کنندگان دو گروه از ابتدای پژوهش یکسان بوده است هم چنین نتایج حاصل از تحلیل واریانس مرکب (2 گروه در 6 جلسه) در مرحله اکتساب نشان داد اثر اصلی جلسات معنادار است (0.05(p< و بر اساس آزمون تعقیبی بونفرونی، عملکرد گروه ها در هر جلسه نسبت به جلسه قبل بهتر است. در حالی که نتایج حاصل از تی مستقل در مراحل یادداری و انتقال نشان داد اثر کارکردهای خودگفتاری بر یادگیری شوت هندبال معنادار نمی باشد (0.05(p>.

نتیجه گیری: بنابراین برای آموزش دقت شوت هندبال به دانش آموزان مبتدی دوره ابتدایی استفاده از کارکردهای خودگفتاری در جلسات اکتساب توصیه می گردد.