بررسی رابطه بین میزان فعالیت های بدنی با سلامت دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد (مورد مطالعه: دانشکده ادبیات و علوم انسانی دکتر علی شریعتی)

زمینه و هدف: با اذعان به نقش ورزش و فعالیت های بدنی در ارتقای سلامت، مقاله حاضر به بررسی رابطه بین میزان فعالیت های بدنی با سلامت دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد پرداخته است. ارتباط میان فعالیت های بدنی و ابعاد آن (شاخص فعالیت شغلی، اوقات فراغت و ورزش) با سلامت دانشجویان، از مهم ترین اهدافی بود که در پژوهش حاضر دنبال شد.

روش کار: در این پژوهش با به کارگیری روش پیمایش، از پرسشنامه استاندارد سلامت 36-sf و پرسشنامه فعالیت بدنی بک (1982) به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شد و پرسش نامه در میان 370 نفر دانشجو که به عنوان نمونه آماری، با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند، تویع گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد.

یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان فعالیت های بدنی با سلامت دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ بدین معنا با افزایش میزان فعالیت های بدنی، دانشجویان از سطح سلامت بالاتری برخوردار خواهند بود. رابطه فعالیت های بدنی با بعد روانی-اجتماعی سلامت نسبت به بعد جسمانی، از ضریب همبستگی بالاتری برخوردار بود (0.534). از بین ابعاد فعالیت های بدنی، شاخص ورزش (0.543) بیش ترین همبستگی را با سلامت داشت و در نهایت نتایج رگرسیون چندگانه تحقیق نشان داد متغیرهای مستقل مجموعاً 0.21 درصد از واریانس متغیر وابسته (سلامت) را تبیین می کنند.

 نتیجه گیری: در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که فعالیت بدنی و ورزش یک شیوه مفید و موثر در افزایش سلامت می باشد.