بررسی رابطه نظری بین روانشناسی مثبت نگر و زبان آموزی دانش آموزان ابتدایی در ایران

روانشناسی مثبت نگر به عنوان رویکردی تازه در روانشناسی، بر فهم و تشریح شادمانی و احساس ذهنی بهزیستی و همچنین پیش بینی دقیق عواملی که بر آنها مؤثرند، تمرکز دارد. این رویکرد از منظری مثبت گرایانه با ارتقای احساس ذهنی بهزیستی و شادمانی، در عوض درمان نواقص و اختلالات سروکار دارد. بنابراین، روانشناسی مثبت نگر تکمیل کننده روانشناسی بالینی سنتی است. فهم، درک و شفاف سازی شادمانی و احساس ذهنی بهزیستی، موضوع محوری روا نشناسی مثبت نگراست.

رویکرد خاص برنامه ی زبان آموزی بر آموزش مهارت های زبانی و فر ازبانی یا مهارت آموزی، استوار است. به همین روی، همزمان به دو پهنه ی مهارت های خوانداری و مهارت های نوشتاری و نیز مهارت های فرازبانی (تفکّر، نقد و تحلیل) پرداخته شده است.

اصول و ارکان دو حوزه روانشناسی مثبت نگر و زبان آموزی در ایران در اکثر موارد دارای ارتباط مثبت هستند و با افزایش مولفه ای از یک حوزه مولفه مقابل آن در حوزه دیگر افزایش خواهد یافت. این نتیجه کلی باید مورد توجه محققان روانشناسی مثبت نگر و زبان آموزی قرار گیرد تا با بررسی های آماری و میدانی بیشتر، دستاورد های دو حوزه بررسی شده در این مقاله را ارتقا بخشند.