ویژگی های فضای معماری محلات سنتی ایران مبتنی بر توسعه پایدار اجتماعی

هدف از انجام این پژوهش برسی فضای معماری محلات سنتی ایران از نظر زیست پذیری می باشد. معماری محلات سنتی ایران از موضوعات جالب و مورد توجه مهندسین معماری می باشد که یکی از شاخصه های این محلات نحوه جریان زیست پذیری در آن هاست. در محلات ایران، فضاهای زیستی همواره از مؤلفههای مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی برخوردار بوده است. بنابراین رویکرد توسعه پایدار، روابط انسانی و تعاملات اجتماعی مستلزم شناخت بیشتر محلات مورد نظر از این مؤلفه ها می باشد. امر توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و به عنوان عاملی مؤثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح می شود. فضاها و مراکز اجتماعی و فرهنگی و خدماتی در محیط شهر، به طبع نیازهای اجتماعی و فعالیت های اجتماعی و در جهت تأمین آن نیازها و فعالیت ها به وجود می آید. با شناخت بهتر این ویژگی ها می تواند موجب تدوین چهار چوبی جامع در بیان شاخصه های فضا معماری محلات سنتی ایران از نظر زیست پذیری شود. در این پژوهش محقق از روش توصیفی کیفی استفاده نموده و اطلاعات به دست آمده را از روش کتابخانه ای گردآوری و استخراج کرده است.