طراحی و فرم یابی سایبان فضای جمعی با سطوح حداقل

حضور سایبان در فضای باز از مهم ترین عناصر ومبلمان فضاهای تجمع شهری تلقی شده و درفصول گرم سال بستر آسایش حرارتی در جهت شکل گیری وتداوم فعالیت های مختلف فرهنگی، اجتماعی و مذهبی را در فضاهای جمعی و شهری فراهم می کند. از طرفی امروزه به دلیل ضرورت حفظ منابع طبیعی و تلاش برای کاهش مصرف انرژی های تجدیدناپذیر، معماری معاصر بخصوص در کشورهای در حال توسعه به سمت استفاده از انرژی های تجدیدپذیر سوق پیدا کرده است. بنابراین طراحی بهینه با در نظرگرفتن پارامترهای کمی وکیفی موثر در روند طراحی و ساخت، کمک شایانی در ایجاد فضاهایی با کارایی بهتر ازجنبه عملکردی، سازه ای، زیبایی شناسی و غیره می کند. در راستای ایجاد سایبان هایی با کارایی بهتر، نیازمند طرحی باحداقل تاثیرگذاری بر محیط اطراف در عین حال استفاده حداکثر از انرژی های پاک هستیم در این راستا با فرم یابی سطوح حداقل که شاخص ترین ویژگی آن ها برگرفته از نوع فرم و شکل آن هاست در ابتدا به معرفی، بیان ویژگی ها و پروژه های مشابه این فرم سازهای پرداخته ایم و سپس به تفصیل روند فرم یابی اشاره می شود. در طراحی سایبان های فضای جمعی پارامترهای مختلفی چون اقلیم، فرهنگ، فعالیت های جمعی و محلی تاثیرگذار می باشد. در روند طراحی از نرم افزارهای فرم یابی و شبیه سازی راینو، گرس هاپر و افزونه های مربوطه آن چون؛ لیدی باگ -برای آنالیز نور و تابش، میلیپید، آنالیز سازه، کانگورو، فرم یابی استفاده شد. هدف اصلی این مقاله، ارائه روند طراحی مبتکرانه با در نظر گرفتن پتانسیل ها و محدودیت ها براساس پارامترهای موثر در طراحی است تا در نهایت بهینه ترین حالت ممکن فرم سطوح حداقل که دارای کمترین مصرف مصالح در عین حال مقاومت سازهای مناسبی هستند، تولید شود. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات کاربردی با رویکرد توصیفی تحلیلی و جمع آوری اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) و سایت های معتبر می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بررسی و اعمال پارامترهای مختلف در طراحی و فرم یابی سایبان ها و تعامل بین سازه و فرم خود عاملی مهم و تاثیرگذار در جهت طراحی بهینه و کاربردی است.