تأثیر سبک معماری پایدار در طراحی معماری معاصر ایران و جهان

معماری پایدار که در واقع زیر مجموعه طراحی پایدار است را شاید بتوان یکی از جریان های مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی و علمی در برابر مسائل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. و هم چنین گفتنی است که معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدید ناپذیر و بهینه سازی مصرف تجدید پذیر می پردازد و اظهار می دارد که آنچه را ما برای بقاء نیاز داریم می توانیم از محیط زیست به دست آوریم. بدین منظور سیر تحولات جهانی بعد از جنگ جهانی دوم و ظهور آثار مخرب توسعه، مباحث پایداری را جهت حفظ اعتدال همه جانبه و تحقق اصل توسعه معتدل و متوازن مطرح می نماید و تعمیم این اصل بر حوزه های مختلف از جمله معماری سبب پیدایش مباحث مربوط به معماری پایدار گشته است که مبنای آن طراحی بر اساس چرخه حیات و صرفه جویی در مصرف منابع انرژی تجدید ناپذیر و توجه به مسائل اقلیمی و پتانسیل های ارزشمند طبیعت، جهت استفاده بهینه از انرژی و نهایتاً دستیابی به معماری پایدار است. در این راستا هدف از انجام این پژوهش، نشان دادن روشی کامل و گویا برای شناخت بهتر مفهوم پایداری، تحلیل و بررسی معماری پایدار به بررسی ابعاد گوناگون پایداری، طراحی پایدار و اصول آن، معماری پایدار و شفافسازی مفاهیم آن ها است.