بررسی ویژگی های محل سکونتگاه موقت برای مواقع بحران شهری

بررسی ویژگی های محل سکونتگاه موقت برای مواقع بحران شهری

یکی از مسائلی که همواره مورد توجه سازمان های مسئول در مدیریت بحران قرار دارد، استقرار اضطراری یا موقت جمعیت های آسیب دیده از سوانح است. در ایران معمولا اسکان موقت شهروندان به صورت تجربی پس از بروز سانحه بدون در نظر گرفتن استانداردهای لازم توسط سازمان های امداد رسانی انجام می گیرد. بدیهی است عدم رعایت مکان گزینی صحیح ممکن است فاجعه دیگری حتی به مراتب وخیم تر از سانحه اولیه به دنبال داشته باشد. در حقیقت پس از وقوع بحران محدود ساختن دامنه بحران ناشی از آن از یک طرف و عادی سازی اوضاع از طرف دیگر نیاز به رفتاری سازمان یافته است که فقط در صورت آمادگی قبلی کارایی و اثر بخشی لازم را خواهد داشت. تجربه حاکی از آن است اگر ضوابط و طراحی از قبل معین نشوند، در زمان آغاز برنامه ایجاد سکونتگاه موقت عوامل غیر قابل پیش بینی در برنامه دخالت کرده و به انواع مختلف بر کیفیت آن اثر می گذارد. مهم ترین عامل جهت آمادگی قبلی شناخت میزان آسیب پذیری در بحران، اولویت بندی و مشخص کردن راه حل هایی جهت پیش گیری و مهار خطرهایی که امکان بروز آن می رود، است از این رو تحقیق حاضر با در نظر گرفتن مراحل مدیریت بحران یک شهر بحران زده سعی در پرداختن به مسئله کاهش شدت بحران با طراحی سکونتگاه های موقت دارد با توجه به موارد فوق وجود چنین مرکزی به عنوان بستر مناسب برای سکونت موقت شهروندان می تواند بوجود آورنده آثاری نو آورانه و عاملی برای رفاه شهروندان پس از بحران و ایجاد امید به زندگی باشد و در واقع وجود این سکونتگاه موقت عاملی برای نجات انسان بحران زده خواهد بود.