بازشناسی دوران شکوفایی کانسپت فرمی معماری با هویت ایرانی با تاکید بر هفت بنای شاخص معاصر

مقاله بازشناسی دوران شکوفایی کانسپت فرمی معماری با هویت ایرانی با تاکید بر هفت بنای شاخص معاصر

معماری معاصر ایران تحولات زیادی را در سه قرن پشت سر گذاشته است. پس از تاسیس دانشگاه در ایران و اولین دانشکده معماری در دانشگاه تهران، معماری ایرانی با وجود فارغ التحصیلان دانشگاه های داخلی وارد عرصه و جریان جدیدی شد. توجه به سبک ها و رویدادهای جهانی هنر و معماری بالاخص معماری مدرن، تلاش برای برقراری ارتباط مفهومی و فرمی با آثار تاریخی ایران و یافتن زبانی جدید برای ایجاد تعادل میان جریان جهانی معماری با هویت هزاران ساله ی ایرانی، عواملی بودند که به عنوان معیارهای طراحی اغلب معماران ایرانی پس از تاسیس دانشکده معماری دانشگاه تهران، مورد عنایت، تاکید ویژه و استفاده قرار گرفتند و نتیجه این جریان را نیز می توان از اواسط دهه چهل تا اواخر دهه هفتاد قرن بیستم در معماری نوگرایی با هویت ایرانی ملاحظه نمود. در بازه ی زمانی اخیر رقابت معماران ایرانی جهت خلق آثاری بود که در آن ها ضمن استفاده از مصالح، تکنیک های ساخت و اندیشه های نوین و به روز معماری بین المللی، از ارزش های هنر و معماری دوران باستان و دوره ی اسلامی نیز بهره گرفته شود و به تبع آن معماری در ایران ضمن تاثیرپذیری از رویدادهای روز معماری جهان در عین حال تسلیم آن ها نباشد و هویت ایرانی را نیز به عنوان محور و الهام بخش کانسپت طراحی معماری مدنظر قرار دهد. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بهره گرفته شده است.