بررسی نقش فضاهای بینابینی در مجتمع های مسکونی مبتنی بر افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین

مقاله بررسی نقش فضاهای بینابینی در مجتمع های مسکونی مبتنی بر افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین

همگام با افزایش بی رویه جمعیت شهرنشین در کشور، سیاست تولید انبوه مسکن و بلند مرتبه سازی، یکی از راه های پاسخ به نیاز مسکن و سرپناه و جایگزینی برای مسکن سازی سنتی بوده است. این در حالی است که نادیده گرفتن سابقه ی سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی و عدم توجه به نیاز های انسانی و در نظر نگرفتن پیامد های روانشناختی آن زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکل مواجه ساخته است. فضاهای بینابینی ساختمان های مسکونی، بستری برای پیوستگی و وقوع پیوند های همسایگی است؛ فضاهایی که علاوه بر تامین نور و روشنایی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی بوده اند. تحقیقات اخیر نشان می دهد، طراحی و ساختار دادن به محیط های مسکونی نقشی تعیین کننده در بهبود روابط ساکنین دارد.

بطوری که ایجاد فضاهای نیمه عمومی- نیمه خصوصی به عنوان مکانی برا تعاملات ساکنین در یک مجتمع مسکونی ضروری است. برای رسیدن به هدف این تحقیق از روش کتابخانه ای و مطالعه اسناد ومدارک موجود بهره برده شد. هم چنین فاکتورهای موثر بر تعاملات اجتماعی استخراج و مفاهیم مرتبط با فضاهای بینابینی بررسی گردید، تا راه کار هایی برای ارتقا این فضا ها یافته و پرداخته شود. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش بر اهمیت بازنگری و توجه ویژه به طراحی این فضاها که -نقش تعیین کننده ای در ایجاد ارتباط و تعامل اجتماعی بین ساکنین دارند- صحه می گذارد.