تغییرات بنیادی در آسیب شناسی مبانی ساختارشکنی معماری ایران

دیکانستراکشن رویکردی فلسفی به معماری است، که ریشه‌ های تولد آن در ساختارگرایی و پساساختارگرایی می ‌باشد. در حدود بیست سال پس از انتشار نخستین کتاب‌ های فلسفی ژاک دریدا و اندیشه‌ های وی، توسط معماران و منتقدان معماری مورد توجه قرار گرفت و در دنیای معماری دنبال شد. نوشتارهای اندکی درباره معماری دیکانستراکشن ایران وجود دارد که این کمبود در آن‌ها محسوس است، هیچ‌ کدام از آن ‌ها توضیح نمی ‌دهند بر اساس چه قراینی سبک بنایی را دیکانستراکشن می‌خوانند. به این منظور با ارائه بعضی از تعاریف مربوطه، مسائل اصلی دیکانستراکشن از طریق ارجاع به دریدا و مفسران درجه اول آن مورد معرفی و بررسی قرار گرفته است. این امر که لازمه درک مناسب ‌تر و کاربردی دیکانستراکشن در معماری است، در ادامه با ملاحظه اختصاصی آن، ریشه‌ ها و پشتوانه‌ های معماری دیکانستراکتیویسم با ارائه نمونه ‌های مرتبط دنبال می‌شود و در نهایت تحلیل اثر این شیوه در معماری معاصر ایران بررسی و برخی نمونه‌ های نزدیک به این شیوه معرفی و بررسی می‌شوند. لذا این جستار در نظر دارد با مطالعه ویژگی ‌های معماری دیکانستراکشن از طریق جمع‌ آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه‌ای و تطبیق ویژگی ‌ها با نمونه‌ های موجود در ایران از طریق توصیف، مقایسه و تحلیل محتوای اطلاعات به‌ دست ‌آمده، تأثیر این سبک را در نمونه ‌های ایرانی مورد بررسی قرار دهد. شیوه دیکانستراکشن در معماری معاصر ایران در تقابل با معماری گذشته قرار نمی‌گیرد و می‌تواند راهگشای روشی اصولی برای طراحی معماری باشد.