نمود عرفان در ادبیات منظوم معاصر ایران

نمود عرفان در ادبیات منظوم معاصر ایران

قدم زدن در کوچه باغ های عرفان به خصوص همراهی با آثار منظوم شاعران جدیدالسبک معاصرهمچون سپهری، شفیعی کدکنی، هوشنگ ابتهاج، اخوان ثالث که با ورود به شعر نیمایی و نو و ایجادی انقلاب در شعر و شاعری، تابو شکنی ها در اشعار سنتی به نو نمودند و با جسارت بیانی و صور خیال خویش علاوه بر دگردیسی در اشعار قدیم به جد رنگ و لعاب و نگاه عرفانی را در آثارشان تدوین نمودند. کالبدی جذاب و متفاوت که بایست ذائقه ها را تشنه به شنیدن کلامی فراتر از محتوای غنی نمایند که قبلها بسیار گفته اند و مخاطب زیاد شنیده اند.

شاید ورود به این وادی که گوش های سخت پسند مخاطب همواره آشنا با ضرب و تحریرهای اشعار عرفانی و نماد ها وسنبل های آثار منظوم سنتی و کلاسیک شاعرانی قدر وتمام عیار همچون حضرت حافظ و مولانا و خیام بوده که به قولی برو بوم شعر و شاعری را روفته بودند، حال در این موقعیت می بایست حریف و پرچمدارانی پیشرو و مدعی پیدا می شد تا ضمن ادعا طلبی دربرابر اوج قدرت شاعران قدیم چنته خود را پر پیمانه و پر محتوا نشان و علاوه بر دفاع از شعرنو که خود کودکی تازه متولد شده در برابر اشعار شاعران قوی و پر اقبال خراسانی، هندی، آذربایجانی همراه با صدها اشعار و شاعران پر ادعا می باشند استقلال خود را در شاعری و از همه مهمتر نفوذ عرفان در متن و محتوای منظوم خود را به رخ اشعار قدیم می کشاندند و مخاطب را منتظر به شنیدند جدیدترین فحوای کلامی خود.

با مروری بر آثار و اشعار شاعران معاصر و مقایسه نفوذ عرفان در سبک و روح ادبیات واشعار آنها به نوعی ترنم و حرارت جاذبی دراین نوع سروده ها دیده می شود که در جایگاه نخست خواستنی و پرمخاطب است. می توان از شنیدن این اشعار همانند اشعار قدیم لذت برد و در لایه لایه های این ابیات عرفان و مضامین غنی در کنار حالی خوش و روحی صیقل شده پیدا نمود. در این مقاله ضمن برشمردند و نگاهی به عرفان در اشعار شاعران و تاریخچه مختصری از آن به نفوذ نماد های عرفانی در اشعار شاعران معاصر همچون سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج، مهدی اخوان ثالث که در اشعار وابیات خود عرفان را به نگاه خود مدد گرفته اند بپردازیم.