بررسی و شناخت اثربخشی مداخله راه حل مدار مددکاری کوتاه مدت بر افزایش تاب آوری و میزان معنویت زنان سرپرست خانوار

بررسی و شناخت اثربخشی مداخله راه حل مدار مددکاری کوتاه مدت بر افزایش تاب آوری و میزان معنویت زنان سرپرست خانوار

زمینه و هدف: پژوهش حاضر اثربخشی مداخله راه حل مدار مددکاری گروهی را بر افزایش تاب آوری و میزان معنویت زنان سرپرست خانوار مورد بررسی قرار داده است. روش بررسی: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و به صورت اجرای پیش آزمون پس آزمون بر روی دو گروه (آزمایش و کنترل) انجام شد، برای بررسی پژوهش حاضر نظریه های مدل محافظتی تاب آوری و نظریه کاواناخ و گرانت به عنوان مبنا مورد استفاده قرارگرفت.

جامعه آماری زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به ستاد توانمندسازی شهرداری منطقه 5 شهر تهران بود که از میان این افراد به شکل نمونه گیری در دسترس 100 نفر انتخاب شدند و 20 نفر از کسانی که نمره تاب آوری آنها کمتر از میانگین سایر شرکت کننده ها بود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر) وآزمایش ( 10 نفر) جایگزین شدند، سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش قرار گرفت این جلسات هفته ای یک بار و به مدت یک و نیم ساعت طبق پروتکل برگزار شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و پس از پایان جلسات پس آزمون (پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون) بر روی هر دو گروه اجرا شد تا اثربخشی و مقایسه گروه ها مورد بررسی قرار گیرد.

یافته ها: نتایج نشان می دهد که میانگین نمرات گروه آزمایش در تاب آوری و ابعاد آن افزایش یافته است و در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان می دهد. نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، می توان گفت که مداخله راه حل مدار کوتاه مدت به عنوان یکی از مداخلات مددکاری اجتماعی از قابلیت عملی خوبی در افزایش تاب آوری و میزان معنوی زنان سرپرست خانوار برخوردار است.