رابطه سبک مدیریت کلاس و یادگیری خود گردان

رابطه سبک مدیریت کلاس و یادگیری خود گردان

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط سبک مدیریت کلاس با یادگیری خود گردان دانش آموزان دوره ی متوسطه بود. جامعه ی آماری پژوهش، 4089 نفر دانش آموزان دختر و 350 نفر دبیران زن مدارس متوسطه شهرستان یاسوج در سال 1400-99 بود. از میان این جامعه، تعداد 354 نفر از دانش آموزان و 186 نفر از دبیران با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند.

روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه ی نگرش و باورهای معلمان در مورد مدیریت کلاس مارتین و بالدوین و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پنتریچ استفاده شد که روایی پرسشنامه ها به تایید صاحب نظران رسیده و ضریب پایایی آنها به ترتیب 0.68 و 0.76 است.

داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و روش های آمار استنباطی(ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون چندگانه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین سبک مدیریت کلاس تعاملی و مداخله گر با یادگیری خودگردان رابطه ی معنادار وجود دارد. اما بین سبک مدیریت غیر مداخله گر و یادگیری خود گردان رابطه ی معنادار به دست نیامد. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که سبک های مدیریت تعامل گرا و مداخله گر پیش بین معنادار یادگیری خود گردان هستند.