نقش واسطه ای خود ایده آل بدنی در رابطه نارضایتی بدنی و مقایسه اجتماعی در زنان دارای وزن اضافه شهر تهران

نقش واسطه‌ای خود ایده آل بدنی در رابطه نارضایتی بدنی و مقایسه اجتماعی در زنان دارای وزن اضافه شهر تهران

هدف: هدف پژوهش حاضر نقش واسطه‌ای خود ایده آل بدنی در رابطه نارضایتی بدنی و مقایسه اجتماعی در زنان دارای وزن اضافه شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی – همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان دارای اضافه وزن مراجعه کننده به کلینیک های تغذیه و رژیم درمانی شهر تهران در فاصله زمانی 1400-1399 که دارای پرونده بودند که به صورت سرشماری 618 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند.

داده‌ها با استفاده از پرسشنامه تصویر بدنی لیتلتون، آستوم و پیوری (2005)، مقیاس مقایسه اجتماعی گیبونز و بانک (1999) و پرسشنامه کلیشه سازی بدن ایده آل توسط استیک و گراس(1998) جمع‌آوری و با روش آماری رگرسیون و معادلات ساختاری با نرم افزار spss-25 و amos-24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: نتایج رگرسیون نشان داد مقایسه اجتماعی (0.000=p و 0.35= β) و خود ایده آل بدنی (0.005=p و 0.14= β) به طور مثبت و معناداری نارضایتی بدنی را در زنان دارای اضافه وزن  پیش بینی کرده‌اند. همچنین یافته‌ها نشان دادند که همایندی مثبت و معناداری بین مقایسه اجتماعی با خود ایده آل بدنی (0.000=p و 0.30= β) وجود دارد.

همچنین نتایج معادلات ساختاری نشان داد خود ایده آل بدنی رابطه بین نارضایتی تصویر بدنی و مقایسه اجتماعی را به صورت جزئی واسطه می کند. نتیجه‌گیری: با توجه به رابطه بین متغیرهای مورد پژوهش پیشنهاد می شود برای کاهش نارضایتی تصویر بدنی ناهماهنگی شناختی بین خود واقعی و خودآیده آل بدنی را کاهش دهند.