اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق

اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق بود. مطالعه حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متقاضی طلاق در مراکز مشاوره شهر ارومیه طی ماه های دی و بهمن1397 بودند.

در ابتدا یک غربالگری از اعضا جامعه مورد مطالعه انجام شد و 30 زوج از زوجینی که نمرات پایینی در پرسشنامه های الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی کسب کرده باشند به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش انتصاب داده شدند.

گروه آزمایش به مدت 16 جلسه تحت آموزش پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی برای زوج ها لو و مک کی (2017) قرار گرفتند و هر دو گروه پرسش نامه الگوهای ارتباطی (cpq) کریستنسن و سالاوی (1984) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند.

یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر مولفه های الگوهای ارتباطی زوجین متقاضی طلاق تاثیر دارد (p<0/05) و همچنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر مولفه های رضایت زناشویی زوجین متقاضی طلاق تاثیر دارد (p<0/05). نتیجه می گیریم درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند میزان الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی را در میان زوج ها افزایش دهد، بنابراین می توان از این روش درمانی در کنار سایر مداخلات استفاده کرد.