روابط ساختاری بین کنترل عواطف ، احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا

روابط ساختاری بین کنترل عواطف ، احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا

هدف پژوهش حاضر، بررسی روابط ساختاری بین کنترل عواطف، احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا بوده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ شیوه جمع آوری داده ها و تحلیل آنها، توصیفی و از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه پرستاران بخش کرونا بیمارستان های امام حسین و مسیح دانشوری تهران در سال 1400 که تعداد آنها برابر 473 نفر بوده و حجم نمونه برطبق ملاک کلاین (2010) به تعداد 250 نفر به شیوه تصادفی طبقه ای برحسب جنسیت به عنوان نمونه انتخاب شده اند.

ابزار جمع آوری اطلاعات، چهار پرسشنامه استاندارد شامل: پرسشنامه کنترل عواطف ویلیامز و کاملس (1997) ، پرسشنامه احساس تنهایی راسل و پپلوا و کورتونا  (19۸0) ، پرسشنامه خودشفقت ورزی نف (2003) ، و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی ( جداول و نمودارها ) و آمار استنباطی ( آزمون کلموگروف-اسمیرنف، و مدل سازی معادلات ساختاری ) توسط نرم افزار spss و amos استفاده شده است.

نتایج پژوهش حاکی از آن است که مدل روابط ساختاری بین کنترل عواطف، احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران از برازش مناسبی برخودار است. همچنین کنترل عواطف بر خودشفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم دارد. احساس تنهایی بر خودشفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم و معکوس دارد. تاب آوری بر خودشفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم و مثبت دارد. علاوه بر این، کنترل عواطف و احساس تنهایی بر خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا اثر غیرمستقیم دارد .