کهن بافت ظرفیتی برای حرکت به سمت الگوی شهر فشرده (نمونه موردی شهر آمل)

در دهه های پایانی قرن بیستم، به دلیل نگرانی های زیست محیطی ناشی از شهرسازی مدرنیسم، برنامه ریزان شهری به دنبال پارادایم های جدید توسعه پایدار در جستجوی فرم ایده آلی برای شهر پایدار بودند. از سوی دیگر جستجو برای یافتن شهر ایده آل یعنی آن شکلی از شهر که بتواند هم امتیازات تکنولوژیک و هم روحیه سالم زندگی روستایی را بر اساس ایده های روشنگرانه عدالت اجتماعی بیان کند از قرن های دور بسیار مورد توجه و از دل مشغولی های معماران و شهرسازان بوده است. بنابراین طی دهه های اخیر فرم های مختلف شهری در کانون توجه برنامه ریزان قرار می گیرد که همگی در حرکت به سمت توسعه پایدار اتفاق نظر دارند. از جمله فرم های مختلف شهری، فرم تراکم شهری یا شهر فشرده می باشد که سبب ایجاد فضای تعامل اجتماعی مناسب و مصرف انرژی کمتر برای شهروندان می شود. روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی_تحلیلی و پیمایشی است. در این تحقیق توصیف عینی و کیفی محتوای مفاهیم به صورت نظام دار و در ارتباط با موضوعی خاص انجام می شود که با هدف مقایسه بافت موجود شهری، به ویژه بافت میانی و شناسایی برخی ویژگی های کالبدی در شهر آمل انجام شده است که با استفاده از تکنیک تدوین چارچوب های نظری و مفاهیم شهر فشرده صورت گرفته است. بدین منظور چهار محله بافت قدیم آمل بر اساس نوع تراکم و کاربری، انتخاب و سپس در هر کدام از آنها مطالعه میدانی انجام شده است. همچنین نتایج بررسی ها و یافته های این تحقیق در چارچوب تئوری مدل شهر فشرده نشان می دهد که بافت میانی شهر آمل در مقایسه با بافت بیرونی، میتواند نقطه آغازی برای حرکت به سمت پایداری در توسعه پایدار شهری باشد.