بررسی تطبیقی مفهوم سبک سازی در دو شیوه فاخر معماری (معماری سنتی ایران و معماری غرب)

در بررسی سازه (نیارش)، در سنت معماری ایران، اتکا سازندگان بر غیرتهای تاریخی و احساسی طبیعی انسان بوده است. آنها در معبر تجربه دانسته بودند که برای سلامتی بنا باید از تناسبات، اندازه ها و قوانین گذشتگان استفاده کنند. گرایش و باور معماران بر این بود که با حداقل ماده، حداکثر فضا را بسازند. اصل بقاء در معماری آن ساختمانها، ارتباطی مستقیم، با تعادل دارد که باورهای فرهنگی نیز با توجه به عباراتی نظیر قناعت، عدم اسراف و پرهیز از بیهودگی، مکملی بر نگرش علمی و منطقی سازندگان، به شمار می رفت. مشابه این رویکرد در دیگر شیوه های فاخر معماری جهان، به چشم می خورد. ساخت در معماری ذات گرای لویی و سبکهای چون های تک که با پشتوانه علمی وقتی معماری و علوم انسانی غرب شکل یافته اند موید جهانشمولی این معانی می باشد. این مقاله تلاش دارد به بررسی تطبیقی ساختار در نمونه هایی از معماری سنتی ایران و معماری ذات گرای لویی کان، با شیوه های ساخت در معماری کنونی ایران بپردازد. در راستای این امر این دو شیوه فاخر معماری که به کیفیت ساخت توجه ویژه دارند، در قیاس با ساختهای کنونی در ایران، در مقولات زیر مورد بررسی تطبیقی قرار می گیرند: پیکره بندی، نحوه توزیع جرم، هندسه و در ارتباط با نیروها سیستم حاکم بر طراحی و نحوه توزیع عناصر اصلی خدماتی و ارتباطی و تاثیر آن در سبک سازی ساختمان- سبک سازی عناصر معماری توجه به قابلیت مصالح از نظر رفتار و نحوه پیوند- توجه به فضای نهی برای دست یابی توامان به کارایی سازه ای و سبکی- تزئینات و عناصر پوشاننده غیرسازه ای. نتایج این نوشتار نشان می دهد، ضعف اصلی در معماری امروز ایران لزوماً سبکی با سنگینی مصالح نیست بلکه عدم طراحی مناسب با توجه به آیتم های مورد توجه در نوشتار است که سبب ایجاد عدم تعادل، بین جرم و کارکرد ساختاری عناصر می باشد و دیگر اینکه بهره گیری از مصالح جدید و سبک، بطور کلی نمی تواند، اهداف سبک سازی را پاسخگو باشد.