بررسی تاثیر برنامه ی نوتوانی ریه بر وضعیت بالینی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط در بیمارستان های آموزشی منتخب شهر اصفهان در سال های 86-1385

روش بررسی: پژوهش حاضر یک تحقیق نیمه تجربی است که روش 80 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط انجام شد. 50 نفر از بیماران در گروه آزمون و 30 نفر در گروه شاهد به طور تصادفی قرار گرفتند. شدت بیماری بر اساس نتایج اسپیرومتری سنجیده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ی اطلاعات دموگرافیک و فرم بررسی وضعیت بالینی بیماران مزمن انسدادی ریه بود. ابتدا وضعیت بالینی بیماران دو گروه به وسیله ی فرم بررسی وضعیت بالینی سنجیده شد. سپس در گروه آزمون برنامه ی فیزیوتراپی قفسه ی سینه و اسپیرومتری تشویقی در طول دو ماه، هر روز صبح و عصر به مدت 20 دقیقه انجام گردید. در پایان، وضعیت بالینی بیماران دو گروه مجدداً اندازه گیری شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که تنگی نفس، تنگی نفس هنگام خواب، سرفه، خلط، الگوی تنفس، سیانوز محیطی، درد قفسه سینه، صداهای ریه و fev1/fvc پس از اجرای برنامه ی نوتوانی ریه در گروه آزمون بهبود یافته بود (p<0.05).

نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش توصیه می شود در مراقبت از این بیماران به مشخصات دموگرافیک آنها توجه شود و در برنامه های مراقبتی آنها نوتوانی ریوی گنجانده شود تا وضعیت بالینی این بیماران بهبود یابد.