تاثیر آموزش ویدیویی و نمایش بر میزان یادگیری مهارت های عملی دانشجویان

مواد و روش ها: تحقیق به روش تجربی روی تعداد 40 نفر دانشجوی پرستاری و مامایی انجام گرفت. نمونه ها با توجه به رشته تحصیلی به طور تصادفی به گروه های 1 و 2 تقسیم شدند. پیش آزمون در حیطه شناختی با آزمون کتبی کوتاه پاسخ برای اندازه گیری میزان دانش و در حیطه روانی- حرکتی با چک لیست برای سنجش میزان مهارت انجام شد. هر گروه یک مهارت را با روش نمایش (متداول) و مهارت دیگر را با روش ویدیویی آموزش دیدند. مهارتها شامل تعویض پانسمان و دست شستن به روش جراحی بود. مطابق رویه قبلی بعد از 24 ساعت پس آزمون با همان معیار انجام و تاثیر هر یک از روش ها در دو حیطه شناختی و روانی حرکتی تعیین و با آزمون تی مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: میزان یادگیری کلی در روش نمایشی بیشتر از روش ویدیویی بود (p<0.05) میزان یادگیری در حیطه شناختی در مهارت دست شستن با روش نمایش 16.20±1.5 و با روش ویدیویی 15.25±1 بود. میزان یادگیری در حیطه روانی – حرکتی در مهارت دست شستن با روش نمایش 16.58±1.5 و با روش ویدیویی 15.94±1.4 بود (p<0.05). میزان یادگیری در حیطه شناختی در مهارت تعویض پانسمان با روش نمایش 15.60±1.8 و با روش ویدیویی 15.50±1 بود. میزان یادگیری در حیطه روانی– حرکتی در مهارت تعویض پانسمان با روش نمایش 16.78±1.3 و با روش ویدیویی 16.12±1 بود (p<0.05).

نتیجه گیری: روش آموزش متداول (نمایشی) نسبت به روش ویدیویی تاثیر بیشتری بر یادگیری مهارت های عملی به ویژه در حیطه روانی – حرکتی دارد. لذا ضمن توصیه به کارگیری این روش، انجام پژوهش در سایر مهارت ها و در سایر رشته های تحصیلی دانشگاهی توصیه می گردد.