مقایسه تاثیر دو روش تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندام های تحتانی بر وضعیت تهویه ریوی و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی مبتلایان به بیماری های مزمن انسدادی ریه

روش بررسی: این مطالعه تجربی و از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار است. تعداد نمونه ها در این پژوهش 58 نفر بود که 20 نفر در گروه تمرینات تنفسی، 20 نفر در گروه ورزش هوای و 18 نفر در گروه شاهد قرار داشتند. طول مدت مطالعه هشت هفته در نظر گرفته شد و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های t زوج، آنالیز واریانس و lsd post hoc استفاده گردید.

 یافته ها: بعد از مداخله اخلاف میانگین vo2max ,fev1 بیماران گروه های تمرینات تنفسی و شاهد از نظر آماری معنی دار نبوده و اختلاف میانگین (p<0.001) vo2max ,(p<0.01) fev1 گروه های ورزش هوازی و شاهد معنی دار می باشد. در گروه شاهد اختلاف میانگین vo2max ,fev1 قبل و بعد از مطالعه معنی دار نمی باشد.

نتیجه گیری: در امر بازتوانی ریوی، ورزش هوازی اندام های تحتانی در مقایسه با تمرینات تنفسی میزان vo2max ,fev1 بیماران copd را بیشتر ارتقاء می بخشد.