تاثیر ورزش هوازی بر نگرش زنان در مورد تصویر بدنی

روش بررسی: در این پژوهش مداخله ای و شبه تجربی، از طریق نمونه گیری در دسترس، 82 نفر از بزرگسال (18 تا 45 سال)، از میان 150 نفر از مراجعان به باشگاه های گل و انقلاب شهر تهران با توجه به همسان سازی و در نظر داشتن معیارهای ورود و خروج (عدم شرکت در انواع ورزش در 3 ماه گذشته، عدم ابتلا به اختلالات جسمی و وجود نگرش منفی در مورد تصویر بدنی) انتخاب شده و به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص یافتند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه چند بعدی نگرش فرد در مورد بدن خود (mbsrq) انجام شد. گروه مداخله به مدت 4 هفته و هفته ای 3 روز به مدت 1 ساعت در ورزش هوازی شرکت کردند. داده های حاصل با آزمون های تی مستقل و زوجی و مجذور خی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: مقایسه دو گروه بعد از مداخله، حاکی از وجود اختلاف معنادار بین آنها در خرده مقیاس های ارزیابی از ظاهر (p<0.001)، آگاهی از ظاهر (p<0.001)، آگاهی از احساس سلامت جسمانی (p=0.003) و آگاهی از احساس بیماری (p=0.002) بود، ولی در مورد خرده مقیاس های ارزیابی از تناسب جسمانی (p=0.141)، آگاهی از تناسب جسمانی (p=0.888)، ارزیابی از احساس سلامت جسمانی (p=0.072)، رضایت از بخشهای مختلف بدن (p=0.082)، مشغولیت فکری با اضافه وزن (p=0.167) و ارزیابی وزن (p=0.156) بین دو گروه اختلاف معناداری وجود نداشت.

نتیجه گیری: دوره های کوتاه مدت ورزش هوازی در بهبود برخی ابعاد نگرش تصویر بدنی در زنان بزرگسال موثر بوده و می تواند بدون یک ابزار درمانی در کاردرمانی مورد استفاده قرار گیرد.