تاثیر تداخل گیرنده های موسکارینی و nmda ناحیه تگمنتوم شکمی بر تثبیت حافظه اجتنابی مهاری

اهداف: در این مطالعه، اثر تزریق پس از آموزش آنتاگونیست غیرانتخابی گیرنده های موسکارینی، اسکوپولامین و داروهایی که بر گیرنده های  nmdaاثر می گذارند و برهمکنش آنها در تثبیت حافظه اجتنابی مهاری مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش ها: موش های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید و زایلزین بیهوش شدند و در دستگاه استریوتاکسی قرار گرفتند. دو کانول، 2 میلیمتر بالاتر از ناحیه تگمنتوم شکمی قرار داده شد. پس از یک هفته، موش ها در دستگاه یادگیری احترازی غیرفعال آموزش دیدند و داروها بعد از آموزش موفق تزریق شد. 24 ساعت بعد از آموزش، آزمایش انجام شد و میزان تاخیر حیوان در ورود به خانه سیاه به عنوان معیار حافظه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه و به دنبال آن آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

یافته ها: تزریق اسکوپولامین 1 μg/rat) تا 0.75 μg/rat) mk-801 تا 1) بلافاصله بعد از آموزش، حافظه اجتنابی مهاری را در روز آزمون کاهش داد. به کار بردن مقادیر غیرموثر mk-801 و اسکوپولامین  0.25 μg/rat)تا 0.5) همراه با هم، حافظه اجتنابی مهاری را کاهش داد. تزریق بعد از آموزش0.001 μg/rat) nmda  تا 0.01) به ناحیه تگمنتوم شکمی به تنهایی اثری نداشت، اما به کار بردن همزمان آن با اسکوپولامین (2 μg/rat)  از اثر کاهنده اسکوپولامین بر حافظه اجتنابی مهاری ممانعت کرد.

نتیجه گیری: گیرنده های موسکارینی استیلکولین و گیرنده های nmda در مکانیزم های تعدیل کننده حافظه اجتنابی مهاری نقش دارند. بین گیرنده های موسکارینی و nmda در تعدیل تثبیت حافظه اجتنابی مهاری در ناحیه تگمنتوم شکمی برهمکنش وجود دارد.