بررسی عوامل آسیب شناسی بالینی بر پیامد درمان کارسینوم تمایز یافته تیروئید

مقدمه: کارسینوم تیروئید شایع ترین سرطان دستگاه اندوکرین است. عوامل بالینی، آسیب شناسی و درمانی متعددی را در فرجام بیماران کارسینوم تمایز یافته تیروئید موثر دانسته اند.

هدف: بررسی عوامل آسیب شناسی بالینی موثر در فرجام این بیماران و تاثیر احتمالی درمان های بکار رفته در تغییر سیر آن.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و گذشته نگر، پرونده بیماران دچار کارسینوم تیروئید پذیرفته شده طی سال های 1375 تا 1385 در بخش های رادیوتراپی انکولوژی بیمارستان های قائم و امید مشهد، بررسی شد. موارد با گزارش پاتولوژی کارسینوم پاپیلری یا فولیکولر وارد مطالعه شدند و پرسشنامه ویژه شامل سن، جنس، زمان پذیرش، زیر گروه پاتولوژی، اندازه تومور و مرحله بالینی، درگیری غده های لنفاوی و وجود متاستاز، انجام درمان های تکمیلی، تاریخ آخرین پی گیری، زمان عود، زمان مرگ، وضعیت در آخرین مراجعه بر اساس حال عمومی و وضعیت عملکردی به دو دسته خوب و بد، برای هر بیمار ثبت شد.

نتایج: میانگین سنی بیماران 50.14 سال و میانه سنی 52 سال بود. 66 بیمار (85.7%) کارسینوم پاپیلری و 11 بیمار (14.3%) کارسینوم فولیکولر داشتند. وضعیت نهایی 43 بیمار (55.8%) خوب و 34 بیمار (44.2%) بد ارزیابی شد. متوسط بقاء 44.1 ماه و میانه 36 ماه بود. مرحله تومور (t-stage) با وضعیت نهایی بیماران ارتباط معنی دار داشت (p=0.037) در حالی که درگیری غدد لنفاوی (n-stage) چنین رابطه ای را نشان نداد (p=0.665). وجود متاستاز در بدو مراجعه، ارتباط معنی داری با فرجام بیماران نشان داد به طوری که 41 بیمار از 69 (59.4%) بیماری که در ابتدا mo بودند، وضعیت نهایی مطلوب داشتند در مقابل تنها یک بیمار (%16.7) از 6 بیماری که از ابتدا متاستاز داشتند، وضعیت نهایی آنها مناسب بود (p<0.001). همچنین، فرجام بیماران با مرحله بالینی (stage) اولیه آنها ارتباط معنی دار نشان داد (p=0.075). هیچ یک از درمان های کمکی شامل یددرمانی (p=0.36) هورمون درمانی (p=0.378)، شیمی درمانی و پرتودرمانی در سیر نهایی بیماری تاثیری نداشتند.

نتیجه گیری: عواملی که بر پیامد درمان بیماران دچار کارسینوم تمایز یافته تیروئید نقش داشتند شامل مرحله تومور، متاستاز در بدو مراجعه و مرحله بالینی تومور بود و ابتلای غده های لنفاوی اثری بر پیش آگهی بیماران نداشت.