بررسی نقش پارادایم کارکردگرا در نظریه پردازی مدیریت و سازمان

سازمان بعنوان ساختاری اجتماعی همواره مکانی برای آزمودن نظریه های متعدد در زمینه های مختلف بویژه مدیریت بوده است. تغییرات چشمگیری که پس از رنسانس در اروپا و آمریکا بوقوع پیوست، بستری مناسب برای شکل گیری غالب ترین پارادایم جامعه شناسی به نام کارکردگرایی در سازمان فراهم نمود. کارکردگرایی که محصول علم جدید است، با رویکردی ماکیاولیسمی کسب قدرت به هر وسیله ای را توجیه می کند و کلیت سازمان را برتر از موجودیت افراد می داند. در این پژوهش سعی شده است جایگاه کارکردگرایی در مبانی فلسفی تئوری های سازمان و مدیریت مورد بررسی قرار گیرد. نخست مفاهیم مربوط به پارادایم کارکردگرایی و پیش فرض های هستی شناسی، انسان شناسی، معرفت شناسی و روش شناسی آن شرح داده می شود. سپس تأثیر کارکردگرایی بر تئوری های سازمان و مدیریت تشریح می گردد. در پایان برای پاسخ به این پرسش که آیا رویکردی که فساد اداری را در سازمان ها مطلوب می داند، چون هدف وسیله را توجیه می کند، می تواند بشر را به سعادت برساند یا خیر، بحث های تأمل برانگیزی مطرح می شود.