تبیین فضایی و ارزیابی اقلیم آسایش شمال شرق ایران با استفاده از بیوکلیماتیک (tci)

گردشگری عنصری است وابسته به آب و هوا و اقلیم می باشد به نحوی که آب و هوای مناسب و شناخت کافی از شرایط اقلیمی در مقصد یکی از مهم ترین عناصر در بحث گردشگری است و می توانید به عنوان یک عامل جاذب یا دافع برای گردشگران باشد. آب و هوا یکی از عوامل تاثیرگذار بر آسایش انسانی و بطور کلی بر گردشگری است. بطوری که امروزه مطالعه این تاخیرات شاخه ای جدیدی از علم، تحت عنوان زیست اقلیم شناسی انسانی یا زیست هواشناسی انسانی را به وجود آورده است که تاثیرات جوی و اقلیمی روی زندگی انسان ها، گیاهان و حیوانات را مطالعه می کند. در این پژوهش جهت ارزیابی اقلیم آسایش از میان شاخص های متعدد، شاخص بیوکلیماتیک انتخاب گردید. مطالعه حاضر به بررسی و ارزیابی اقلیم آسایش  17 ایستگاه شمال شرق ایران برای دوره آماری 1991 تا 2005 می پرازد. داده های مورد نیاز در این مطالعه (میانگین حداکثر دما؛ میانگین حداقل رطوبت نسبی؛ میانگین رطوبت نسبی؛ مجموع بارش ماهانه؛ میانگین ساعات آفتابی؛ میانگین سرعت باد) از داده های موجود در سایت سازمان هواشناسی کشور (www.irimo.net) اخذ گردید. در مرحله بعدی با انجام عملیات آماری لازم ضریب نهایی tci محاسبه گردید. و در نهایت با وارد نمودن داده های موجود در محیط gis پهنه بندی از اقلیم آسایش شمال شرق ایران  ترسیم گردید.